म गणतन्त्र खोजिरहेछु

केदार श्रेष्ठ

म अहिले रत्नपार्कमा
गुलावका फूल हेरिरहेछु
भ्रमरको फूलमाथिको खेलाई नियालिरहेछु
काँक्रा र बदाम बेचिरहेछु

म यो व्यस्त नयाँ सडकको
गल्ली गल्लीमा भारी बोकिरहेछु
श्रमको मूल्य खोज्दै
आशाका नाम्लाले पसिना पुछिरहेछु

बसन्तपुरमा म यी सुकिलाहरुलाई
रिक्सामा सयर गराइरहेछु
आफैभित्र आफैलाई लुकाएर

कंचनपुरको यो गर्मिलाई निल्दै
म कसैको हलो बोकिरहेछु
कसैको खेत जोतिरहेछु

मेरा बाजेले कोरेको नक्सा भित्र
म सुस्ता नापीरहेछु
म आफ्नै माटो खोजिरहेछु ।

यतिखेर म महाकाली हेरिरहेछु
टनकपुर खोजिरहेछु
म कालापानी देखिरहेछु
कालापानी मलाई हेरिरहेछ
त्रिष्णाको आँशु खसाल्दै ।

कतै कसैले सुन खोजिरहेको बेला
म कर्णालीमा नुन खोजिरहेछु
शितल जुन खोजिरहेछु

आफ्नै आँखामा सपना फलाइरहेछु
त्यही सपना भोका वस्तीहरुलाई छरिरहेछु
छटपटीमा बाँचेको यो घडीमा म
त्यो एतिहासिक दिन जेठ १५ कुरिरहेछु
सामन्तवादबाट मुक्ती रोजिरहेछु
म गणतन्त्र बोलिरहेछु
अनि गणतन्त्र नेपाल पर्खिरहेछु ।

२०६५ जेठ १४ गतेको "जनादेश साप्ताहिक" मा प्रकाशित